De Ierse Wolfshond staat te boek als één van de grootste honden die we kennen. Ondanks zijn lengte heeft de hond een lieve uitstraling en kan hij moeiteloos in een hechte familie opgenomen worden. Een vriendelijke reus; op die manier kan dit ras wellicht het beste omschreven worden.
Bij het opvoeden van een Ierse Wolfshond moet je goed rekening houden met zijn lengte. Zijn lengte brengt namelijk enkele belangrijke aandachtspunten met zich mee, zowel op het gebied van gezondheid als op praktische vlak. Dit ras wordt helaas niet zo oud als andere hondenrassen; de gemiddelde leeftijd van de “Ier” is ongeveer 8 jaar.
Als je een Wolfshond op straat ziet lopen, kan je eigenlijk niet om hem heen. De hond heeft een ruwe vacht, een onwijs grote schofthoogteDe hoogte vanaf de grond tot aan de bovenkant van de rug, gemeten bij de voorpoten.X en een relatief lange snuit. Eigenlijk is alles lang bij dit loyale en aanhankelijke ras.
Samenvatting Ierse Wolfshond
Dit zijn de belangrijkste eigenschappen van de Ierse Wolfshond.
1. Uiterlijke kenmerken
Zoals in de inleiding reeds aangegeven, heeft een Ierse Wolfhond een nogal kenmerkende vacht. De vacht is behoorlijk ruw en mede daardoor ziet de hond er ietwat “wild” uit. Over de gehele lengte van het lichaam is de vacht relatief kort, met uitzondering van de gebieden boven de ogen en onder de kaak. Rond die gebieden is de vacht net iets dikker. Dat geldt eveneens voor de staart; een Ierse Wolfshond heeft een behoorlijke lange staart die licht gebogen gedragen wordt. Deze staart is behoorlijk behaard en krult in principe nooit over de rug naar boven; de lage positie van de staart wordt continue aangehouden door de hond.
Als één van de grootste hondenrassen ter wereld heeft de Ierse Wolfshond een behoorlijke reputatie in stand te houden. Deze titel heeft dit ras te danken aan een minimale schofthoogte van 79 centimeter bij reuen en van 71 centimeter bij teven. Veel van deze honden krijgen zelfs een maximale schofthoogte van 85 centimeter bij reuen en 78 centimeter bij teven. Het is dus een understatement om te zeggen dat dit “relatief” grote honden zijn. Ondanks de flinke schofthoogte weegt dit ras niet al te veel. Een gemiddelde Ier, de bijnaam van een Ierse Wolfshond, weegt tussen de 45 en 55 kilo.
Bij het lichaam van dit ras valt eigenlijk direct de diepe borst op. Deze diepe borst wordt bijgestaan door brede schouders. Ook de heupen zijn behoorlijk breed te noemen, waardoor de Ierse Wolfshond al met al een behoorlijk imposante verschijning is. De donkere ogen vallen weg in de lange en spitse snuit, terwijl de oren relatief klein zijn. Dit ras kan eigenlijk alle mogelijke kleuren hebben; grijs, rood zwart, effen wit, reekleurig en verschillende kleuren bruin. In principe is alles mogelijk. Vaak is het ook zo dat dit ras niet één kleur heeft, maar verschillende kleuren die terugkomen in de vacht.
De Ierse Wolfshond valt te vergelijken met de Deerhound en de Duitse Dog. Een Deerhound is echter een stukje minder massief, terwijl een Duitse Dog veel zwaarder is dan een gemiddelde “Ier”. Op basis daarvan kan je dus het onderscheid maken tussen dit ras en de Deerhound en Duitse Dog.
2. Gedrag
Ondanks de imposante verschijning is een Ierse Wolfshond een onwijs rustige en lieve hond. De hond is niet al te waaks; hij is namelijk ook bijzonder vriendelijk tegen vreemden. Eigenlijk doet dit ras er alles aan om vriendelijk gevonden te worden. Aangezien dit ras onder de noemer “windhond” valt, hoor je hem maar zelfden blaffen.
Binnenshuis is dit ras een hond waar zowel jij als je partner en eventuele kinderen op kunnen bouwen. Een Ierse Wolfshond is een allemansvriend en kan het zodoende ook erg goed met kinderen vinden. Hij is uiterst voorzichtig en zet eigenlijk het gezin op plek één. Desondanks is het niet aan te raden om deze hond alleen te laten met je kleine kind(eren).
Dé 12-delige musthave puppy checklist
In het gezinsleven wil een Ierse Wolfshond graag een prominente rol innemen. Hij wordt graag bij activiteiten betrokken en hij vindt het onwijs prettig om in het gezelschap van mensen te zijn. Hij heeft alleen niet de lengte om hem even op schoot te nemen. Dankzij zijn lieve, loyale en zachtaardige karakter is het absoluut een hond waar je op kunt bouwen.
Vanaf het eerste moment moet dit ras weten dat jíj de baas bent. In zijn karakter kunnen namelijk nogal enkele eigenwijze en zelfstandige trekjes naar voren komen. Dit ras leer je ook niet zomaar om een poot te geven; daar hebben ze namelijk helemaal geen behoefte aan. De aanwezige intelligentie zetten ze liever in voor dingen waar ze wél het nut van inzien. Aan jou de taak om de opvoeding dusdanig in te richten zodat je jarenlang kunt genieten van deze allemansvriend.
3. Verzorging
De gemiddelde leeftijd van de Ierse Wolfshond ligt rond de 8 jaar oud. In vergelijking met andere hondenrassen is dat behoorlijk laag. Deze relatief lage leeftijd komt onder meer door het gewicht van de hond. Bij dit ras komt meer dan regelmatig de aandoening Osteochondrose Dissecans tegen. Bij deze aandoening is het kraakbeen niet voldoende ontwikkeld, waardoor er ontstekingen in de gewrichten kunnen ontstaan. Bij een Ierse Wolfshond is het daarom onwijs belangrijk om zijn gedrag en zijn loophouding continue in de gaten te houden. Ook botkanker en maagtorsie komen met grote regelmaat voor bij dit ras.
Door de ruwe vacht is het aan te raden om dit ras regelmatig naar de trimsalon te brengen. Je kunt de vacht zelf ook onderhouden door minstens één keer per week een borstel door de vacht te halen. Ook is het aan te raden om lange plukken haar weg te knippen. Doe dat met name rondom de oren; de lange haren kunnen voor een ontsteking in/bij het oor zorgen.
Tot slot is het belangrijk om de hond als pup zijnde te laten onderzoeken op een zogeheten levershunt. Als je hond hier last van heeft, blijft een bloedvat in het lichaam dicht tijdens de ontwikkeling van het lichaam. Dit zorgt ervoor dat de pup zichzelf gaat vergiftigen. Laat dus in de zevende week van zijn leven bloed afnemen; de dierenarts gaat vervolgens naar het ammoniakgehalte in het bloed kijken. Op basis daarvan kan de hond mogelijk al medicatie krijgen om een zogeheten levershunt te voorkomen.
De verzorging van een Ierse Wolfshond heeft dus de nodige voeten in aarde. Wees continue scherp op mogelijke pijn bij je hond en twijfel niet over een bezoek aan de dierenarts. Dit ras is simpelweg bovengemiddeld gevoelig voor verschillende soorten aandoeningen.
4. Opvoeding
Bij de opvoeding van een Ierse Wolfshond speelt onder andere socialisatie een belangrijke rol. In de eerste maanden van zijn leven moet je hem op de juiste manier in contact brengen met andere honden. Op die manier kan de hond zich aanpassen aan het dagelijkse leven. Bovendien zorg je er hiermee voor dat jíj de baas bent en blijft tijdens de wandelingen. Je wilt immers niet dat deze krachtige hond met jou aan de haal gaat.
Tijdens de opvoeding is het belangrijk om veel geduld op te brengen. Een dwingende houding levert bij dit ras alleen maar een averechts resultaat op. Geef de hond daarom veel aandacht, vertel geduldig wat je van hem verwacht en respecteer hem. Bij deze hond is een rustige en duidelijke opvoeding van groot belang.
Een Ierse Wolfshond betaalt jouw respect, geduld en positieve aandacht al snel terug. Door een geslaagde opvoeding wordt hij namelijk jouw beste maatje. Hij luistert naar je, maar zal altijd zijn eigen zelfstandigheid gebruiken in bepaalde situaties. Zolang hij weet dat jij zijn baas bent, laat hij jou in ieder geval nooit in de steek. Dat geldt ook voor de andere gezinsleden, aangezien een Ierse Wolfshond absoluut een familievriend is.
5. Beweging
Als we naar de geschiedenis van dit ras kijken, zien we dat deze honden vroeger tijdens de jacht gebruikt werden. Dit heeft nog steeds zijn effecten op de huidige generatie van de Wolfshonden. Het advies is dan ook om dagelijks meerdere, lange wandelingen met dit ras te maken. Alleen op die manier kan hij zijn energie kwijt. Het kan daarnaast ook helpen om veel te spelen en te stoeien met je Ierse Wolfshond; dit vind hij erg leuk en is goed voor zijn energieleven.
Let bij het bewegen wel erop dat de belasting niet al te zwaar wordt. De gewrichten van een Ierse Wolfshond zijn niet al te sterk; te zware belasting kan zodoende voor gezondheidsproblemen gaan zorgen. Dit geldt ook absoluut tijdens zijn eerste levensjaar; in dat levensjaar groeit de hond als kool. Bouw de wandelingen daarom vanaf het begin goed op en gun je hond tussendoor voldoende rust. Op die manier leer je hem om zijn krachten te verdelen en bouw je de conditie van zijn gewrichten, pezen en botten op.
Naast de lange wandelingen vindt een Ierse Wolfshond het ook heerlijk om te zwemmen. Hij kan eventueel ook naast je fiets mee rennen, maar let daarbij wederom goed op mogelijke overbelasting. Een Ierse Wolfshond heeft al met al veel behoefte aan beweging, maar dit dient wel met beleid aan hem gegeven te worden.
6. Geschiedenis
Al in het jaar 1400 voor Christus werd er gesproken over een grote hond met ruwe vacht. Dat ras is één van de verre voorlopers van de Ierse Wolfshond. Volgens de verhalen is de hond, in de periode van de Kelten, meegenomen naar Ierland. In dat land is dit ras geëvolueerd, waar de Ierse Wolfshond uiteindelijk het tastbare bewijs van was. In de 17e eeuw bleek echter dat dit ras volledig uit Engeland verdwenen was; dit was onder andere te wijten aan de oorlog en de voedselschaarste.
Gelukkig kwamen Archibald Hamilton Rowan en Captain Graham op tijd in actie. Deze heren hebben dit ras in stand gehouden en zodoende zijn zij in principe de grondstichters van dit populaire ras.
Met een geduldige opvoeding en voldoende aandacht is dit een ras waar je onwijs veel plezier aan kunt beleven. Let wel continue op de manier waarop de hond loopt en of de hond pijn heeft; een Ierse Wolfshond is helaas gevoelig voor verschillende aandoeningen.
